20 Şubat 2011 Pazar

hayat bize ödünç verilmiştir. Ödünç verilen en iyi şey mi en kötü şey mi kendin belirlersin.. üzülme, bu dünyaya yalnız geldik yalnız gidiyoruz işte . Kaç yaşımızda olursak olalım, hepimiz zamanın gösterdiği sayılarla sınırlıyız.


Gitmek peki..giderken kalanı yolcu etmenin hangi cümlede yeri olabilirki?
Hep diyorum birinin sonsuza kadar yokluğu en büyük çaresizlik diye.
Arada kalmışlık. Özlem. Var olmayana sevgi.
Böyle bir sevgi sence o'nun var olduğunu göstermez mi?
Ne olursa olsun içimizdeki insani iyi duyguları söndürmemeliyiz. Bunları tüketirsek herkesleşiriz ve mutlu olmaya hakkımız
kalmaz.
Ama gözlerinden akan yaşlar kalbine doğru süzülürken gözlerine geri döndüğü oldu mu hiç? Bu da öyle işte. Ağlamayı bil ama ağlama.
........
Bu nedenlerden dolayı anı yaşamalıyız. Sayılar ne olursa olsun .
Hayatımızı hep bizimmiş ama her an gidebilirmiş gibi harcamalıyız. Gün geldiğinde son nefesimizde 'Ben Yaşadım' diyebilecek cesaretimiz olmalı. Arkamızda bıraktığımız gözyaşlarının ağızlarına ise 2 kelime hakim olmalı 'İyi insandı..' .

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder